Charakterystyka osocza bogatopłytkowego
Świat medycyny nieustannie poszukuje nowych metod leczenia, a ta, która pojawiła się niedawno charakteryzuje się tym, że wykorzystuje w tym celu krew pacjenta. Zainteresowanie wzbudza zwłaszcza osocze bogatopłytkowe, a sama terapia wspomaga nie tylko naprawę, ale również regenerację i biostymulację tkanek. Dziś uważa się ją nawet za jedną z najskuteczniejszych metod, jakie może wykorzystywać medycyna niechirurgiczna.
Samo osocze bogatopłytkowe często pojawia się pod angielskim skrótem PRP, choć cieszy się sporą popularnością także jako „czynniki wzrostu”. Jest to część krwi, która znana jest przede wszystkim z tego, że odpowiada za procesy gojenia się tkanek. W jej skład wchodzi skoncentrowana objętość trombocytów, które pływają w niewielkiej ilości osocza. Same trombocyty zasługują zresztą na chwilę uwagi, nie od dziś wiadomo bowiem, że to właśnie one odpowiadają za inicjację procesu krzepnięcia krwi, dzięki czemu w miejscu uszkodzonej tkanki szybko mamy do czynienia z tak zwanym skrzepem. Już od dziesięciu lat osocze wysokopłytkowe jest wykorzystywane w ortopedii, z powodzeniem stosuje je jednak również medycyna sportowa, medycyna rekonstrukcyjna, a także stomatologa. Metoda ta coraz częściej daje też o sobie znać w gabinetach medycyny estetycznej, w których z powodzeniem jest wykorzystywana do odżywiania i nawilżania skóry, a nawet do wygładzania zmarszczek.
Uzyskanie osocza wymaga wizyty w gabinecie lekarskim, w którym lekarz lub pielęgniarka przystępuje do pobrania od 6 do nawet 60 mililitrów krwi. Próbówka z krwią jest umieszczana w wirówce, gdzie po trwającym kilkanaście minut procesie dochodzi do oddzielenia się trzech warstw płynów. Pierwszą jest warstwa erytrocytów, kolejną jest warstwa PRP, a ostatnią – zwykłe osocze. PRP to w tym wypadku warstwa najbardziej wartościowa, dlatego odciąga się ją do osobnej strzykawki, co pozwala na podanie jej pacjentowi.
